Een smakelijke avond bij Lemongrass

Het was even zoeken voordat we de zaak aan de Tweede Binnenhaven van vroeger herkenden. Maar toen, het zitje links langs de wand. De enorme flessen Château d’Yquem onder een dikke glasplaat in de vloer, als je binnenkomt rechts. Tot zover het Lemongrass van pak hem beet dertien jaar geleden. Andere tijden.

Voordeel én nadeel

Tegenwoordig behoort het restaurant aan de Scheveningse Dr. Lelykade tot een van de negen Haagse horecabedrijven van de Vigo Family (lees: de familie Roeleveld). Eén ervan, wine and seafoodbar Areia, zit pal naast Lemongrass.

In een tijd van tekort aan medewerkers is dat heel praktisch, met een gedeelde keuken en dus personeel. Die lopen simpelweg inpandig van de een naar de ander. Dat is een voordeel en tegelijk een nadeel. Daarover later meer. Aan tafel.

Smakelijke avond

Eerste hap: sesamcrackers met pata negra, tartaar van kreeft en unagi. Een gerechtje met een mooie balans tussen zacht, krokant, romig en zilt. De unagisaus, een donkere Japanse saus die je meestal op paling ziet, is een goede vondst.

Een vrolijke surf and turf die in zijn geheel een fractie te zout is en wat frisheid mist, maar wel de toon zet voor een smakelijke avond.

Nog steeds een uitgebreide wijnkaart bij Lemongrass

Het ‘oude’ Lemongrass stond bekend om zijn uitgebreide wijnkaart. Die luxe is gebleven, het wijnboek telt 36 pagina’s met een riante keuze uit veel klassieke wijnlanden. Geheel in stijl kiezen we voor de Sancerre Le Grand Roc 2020 van Domaine Gérard Fiou. Van zeer oude druivenstokken op een ondergrond met veel vuursteen, en dat proef je.

Elegant, terroirgedreven en karaktervol. Geen zin in wijn, bier of een cocktail? Lemongrass serveert ook non-alcoholische alternatieven zoals de spirits van Seedlip, we werden blij van de Spice 54 met tonic en gember.

Heftige smaken

Zo was er een fijne crème brûlée van eendenlever. En een verrassende, soort ‘deconstructed’ hartige appeltaart in de vorm van een zoet-zoute appelcompote met kaneel. Met - vooruit - nog meer sesamcrackers. De avocadosalade die het trio compleet maakte was hemels, misschien wel het beste van de avond.

We vervolgden met een ‘risotto’ van bloemkool met zoete aardappel en coquille. Verfrissend, een aangename pittigheid, goed gegaard. Ook de kalfszwezerik met pepersaus en knolselderij mocht er zijn. Leuke en lekkere gerechten die zich goed lieten delen.

Tot en met het laatste bordje in de serie hoofdgerechten bewees de Sancerre zijn kwaliteit. Ga maar na: bavette met loaded fries, truffel en parmezaan. Heftige smaken! De Loire Wijn van Sauvignon Blanc trok zich er weinig van aan. Als een huis.

Dik in orde

Veel gerechten bij Lemongrass hebben in meer of mindere mate iets pittigs. Een Aziatische (of Portugese) twist die ons bevalt. En ondanks de Vigo-roots serveert Lemongrass heus niet alleen uitstekende vis. Er is vlees, er is vega en dat is dik in orde.

Eén maar. Een gedeelde keuken geeft een gedeelde richting. Ons bekruipt het idee dat het verschil met de buren niet heel groot is. Oftewel, dat het weinig uitmaakt of je bij Lemongrass eet en drinkt, of bij Areia. Het lijkt het ons goed de koers iets scherper te stellen - dat maakt het voor de gast duidelijk(er).

We sluiten af met koffie en krijgen daar een serie lekkere friandises bij. De koffie is te hard van smaak, daar valt wat te verbeteren. En dat geldt op detailniveau voor meer dingen bij Lemongrass. Wat niet erg is, want goed is de vijand van beter. Zolang het merendeel maar klopt, en dat doet het.